آن دسته از رخدادها، كه براساس پيش بيني معصومان(ع) پيش و يا در آستانه ظهور حضرت مهدى(ع)، پديد خواهند آمد، نشانه هاي ظهورند. تحقق هر يك از اين نشانه ها، نويدي از نزديك تر شدن ظهور قائم(ع) است، به گونه اي كه با تحقق مجموعه رخدادهاي پيشگويي شده و به دنبال آخرين نشانه ظهور، حضرت مهدى(ع) قيام خواهد كرد

پس پديدار شدن يك و يا چند نشانه از مجموعه نشانه هاي ظهور، چيزي جز نزديك تر شدن زمان ظهور را نمي رساند. البته بسياري از حوادث و تحولاتي را كه امامان(ع) وقوع آنها را در دوران غيبت كبري پيش بيني كرده اند، يا شماري از آنها را به عنوان نشانه ظهور معرفي كرده اند، به وقوع پيوسته اند.

مثلاً، در روايات، از اختلاف در ميان امت اسلام‏، انحراف بني عباس و از هم گسستن حكومت آنان، جنگهاي صليبى‏، فتح قسطنطنيه به دست مسلمانان‏، درآمدن پرچمهاي سياه از ناحيه خراسان‏، خروج مغربي در مصر و تشكيل دولت فاطميان‏، وارد شدن تركها در منطقه جزيره، واقع در بين النهرين و عراق امروزى، وارد شدن روميان در منطقه رمله و شام‏، رها شدن كشورهاي عرب از قيد استعمار، بالا آمدن آب دجله و سرازير شدن آن به كوچه هاي كوفه‏، بسته شدن پل بر روي دجله، بين بغداد و كرخ‏، اختلاف بين شرق و غرب و جنگ و خون ريزي فراوان بين آنان و... خبر داده شده كه ظاهراً همه، يا بسياري از آنها تا به كنون، رخ داده اند. امّا بايد توجه داشت كه:.

اوّلاً معلوم نيست كه مراد از اين حوادث، همان حوادثي باشد كه در روايات آمده است.

ثانياً، پيش بيني چنين امورى، به معناي آن نيست كه اينها نشانه حتمي ظهورند، بلكه همه و يا بسياري از آنها، صرفاً، رخدادهايي هستند كه امامان(ع) از وقوع آنها در آينده خبر داده اند.

ثالثاً، بر فرض، در روايات از برخي از اينها به عنوان نشانه ظهور ياد شده باشد، از كجا معلوم كه منظور ظهور حضرت مهدى(ع) باشد.